شرکت هایی که شیوه تخصیص استراتژیک منابع را دنبال می کنند برای هر دسته استراتژیک از سرمایه گذاری ها، معیارهای ارزیابی متفاوتی را به کار می بندند تا تفاوت های استراتژیک آنها برای تصمیم گیرندگان برجسته شود. به عنوان مثال تمرکز بر پایش و اندازه گیری نرخ بازگشت و زمان بازپرداخت برای سرمایه گذاری های از نوع بهبود تدریجی کارایی مانند به روزرسانی تجهیزات مناسب است اما سرمایه گذاری هایی مانند توسعه ظرفیت و مقیاس تولید باید با شاخص های استراتژیک مانند میزان تاثیرشان بر بهبود مزیت های رقابتی و دیگر سنجه های بلند مدت ارزیابی شوند.

در تصمیم گیری های سرمایه گذاری، تحلیل دقیق ریسک ها و عدم قطعیت های نهفته در آن ضروری است. بررسی های علوم رفتاری و پژوهش های مدیریتی درباره شرکت های مختلف در طول زمان نشان می دهد که ادراک انسان در تحلیل ریسک ها ضعیف عمل می کند اما تکنیک هایی وجود دارند که می توانند در این زمینه یاری رسان باشند. یک نقطه شروع می تواند سازماندهی بحث هایی درباره پاسخ گویی به سوالاتی از این دست باشد: برای اینکه این یک سرمایه گذاری جذاب باشد ما باید چه فرضیاتی را بپذیریم؟
برخی از شرکت ها از تکنیک های پیش رفته مانند شبیه سازی مونت کارلو برای حصول اطمینان از در نظر گرفته شدن ریسک ها استفاده می کنند اگرچه بکارگیری چنین روش هایی فوایدی را هم به همراه دارد اما سرمایه گذاران با تجربه معمولا از تکیه به چنین جعبه های سیاهی اجتناب می کنند مخصوصا زمانی که پای سرمایه گذاری های بزرگ، تاثیرگذار و پیچیده در میان باشد. تجربه نشان می دهد شناسایی ریسک ها معمولا پر اهمیت تر از ارزیابی کمی آنها است پس بکارگیری روش هایی همچون طوفان ذهنی و دلفی در اینباره کارامدتر عمل خواهد کرد. تکنیکی دیگر پرسش گری منفی است، تصور کنیم که این سرمایه گذاری شکست خورده است و سپس درباره آن بحث کنیم که احتمالا در چه حوزه هایی اشتباه کرده ایم یا چه وقایعی رویداده است.

مشخص کردن اشتباهات شناختی در سرمایه گذاری

پژوهش ها و تجربیات نشان می دهد که اشتباهات ادراکی و شناختی زیادی در تصمیم گیری های تخصیص منابع و سرمایه گذاری وجود دارد. که چارچوب بندی محدود تصمیم گیری، لنگراندازی ذهنی بر پیش فرض ها و بی توجهی به اطلاعات تازه و گرفتاری در تبعیت از جمع از جمله آنها به شمار می رود. برای کاهش سطح اثر منفی این اشتباهات، تمهیداتی از این دست می تواند مفید باشد:
سازماندهی کمیته سرمایه گذاری مرکزی که نسبت به شاخص های استراتژیک تخصیص منابع پاسخ گو خواهد بود
بازنگری رویکردهای سرمایه گذاری در مقاطع ماهانه و سه ماهه به گونه ای که توازن میان سرمایه گذاری های جدید و قبلی همواره برقرار گردد
سازمان دهی رصدخانه های سرمایه گذاری و ریسک در شرکت برای آنکه از فراهم شدن اطلاعات، دانش و بینش کافی محیط سرمایه گذاری اطمینان حاصل گردد
تدوین مدل مناسب برای تهیه پیشنهادات سرمایه گذاری که دربردارنده گزینه های متعدد جایگزین هستند. پیشنهاد سرمایه گذاری خوب، نباید مدیر تصمیم گیرنده را تنها بین دو گزینه رد یا قبول مخیر سازد
ایجاد ساز و کارهای بین واحدی با رویکرد کاملا انتقادی که از تاییدات مبتنی بر تبعیت از گروه های با منفعت یا دیدگاه های مشترک اجتناب می کند

سازماندهی پاسخ گویی:

دشواری سازمان دهی پاسخگویی نسبت به سرمایه گذاری در آن است که معمولا مشوق های پاداش برای مدیران بر اساس معیارهای عملکردی کوتاه مدت است در حالی که نتیجه سرمایه گذاری در میان و دراز مدت مشخص می شود. این نقیصه زمانی که مدیران نسبت به پابرجایی سمت خود در سازمان نامطمین هستند، برجسته تر می شود. برای این اشکال باید چاره ای اندیشیده شود تا مدیران از تلاش های خود برای سرمایه گذاری های استراتژیک و تخصیص منابع درازمدت کارامد هم منتفع گردند. برخی از شرکت ها مقرراتی را پایه گذاری کرده اند که تخصیص پاداش دوره بازدهی به پیشنهاد دهنده اولیه سرمایه گذاری را هم شامل می شود ضمن آنکه بکارگیری کارامد مدل های تحلیلی تصمیم گیری هم به عنوان معیارهای ارزیابی جهت پاسخگو کردن مدیران به کار گرفته می شود.

سازماندهی چرخه بازخورد و یادگیری

تجربه نشان می دهد، موفقیت شرکت ها در سرمایه گذاری با تکرار آن، بسیار بیشتر شده است. زیرا در این نوع تصمیم گیری پیچیده، دانش ضمنی فراوانی نهفته است که در اثر مشخص شدن نتایج تصمیم حاصل می شود. حال اگر سازمان مکانیزم مناسبی را برای استخراج، ثبت و به کارگیری این دانش فراهم آورد در گذشت زمان، خطاهای شناختی کمتر شده و بینش های استوار، فزونی می یابند که منجر به دستیابی به عملکرد ممتاز در تخصیص سرمایه گذاری خواهد شد

 

استفاده از مطالب فوق تنها با ذکر منبع مجاز است

جهت دریافت اطلاعات بیشتر و مشاوره مدیریت استراتژیک با ایمیل hossein.nourian@gmail.com تماس حاصل نمایید

این مطلب را هم ملاحظه کنید