مرور زمان آنتی بادی هایی ایجاد می کند که سازمان را در برابر ایده های نوآرانه واکسینه می کنند. این فرهنگ زهرآگین شامل محافظه کاری در تخصیص منابع یا تصمیم گیری است و یا دیوان سالاری هایی است که موجب انصراف افراد خوش فکر از شجاعت می شوند و البته تمرکز زیاد بر وضع موجود و خوشنودی از بازدهی های فعلی آن هم مزید بر علت می شود که فرهنگ نوآوری جایی در پیشران های انگیزاننده افراد نداشته باشد با این همه بسیار مشاهده می شود که اصرار زیاد ایده دهندگان که توانسته اند چرخه های ناکارامد بروکراسی سازمانی را دور بزنند تبدیل به نوآوری های چشم گیر شده است. البته لازم است در این عرصه تعادلی میان پایایی و پویایی برقرار شود. نظام های مدیریتی سازمان شامل بودجه بندی، مدیریت پروژه ها، تحقیق و توسعه باید راهنماهای کاربردی دقیقی داشته باشند تا تخم اولیه ایده و نیز نهال شکننده آن را حمایت کنند و به سرانجام برسانند پس ساختار سازمانی و فرایندهای کسب و کار باید متناسب با نوآوری شکل گرفته باشد. در این حوزه استفاده از متدهای مدیریت ریسک بسیار ضروری است تا بتواند با انجام آزمایش ها و شبیه سازی ها، دیدگاه مشتریان و سایر ذی اثران را نسبت به خروجی های نوآوری درک کند و پیشامدهای محتمل مخرب را به حداقل برساند. در این حوزه سازمان نیازمند مدیر پروژه ای توانمند است که بتواند بر بودجه پروژه به صورت موثر مدیریت کند و با بهره گیری از متدلوژی های تکرار شونده و خود تکاملی، ایده را به سرانجام برساند. واضح است که چرخه مدیریت دانش نیز یکی از ضروریات شتاب دهی به فرایند نوآوری خواهد بود.
ایجاد تیم های بین واحدی کمک می کند تا نیازمندی ها و ترجیحات مصرف کننده نهایی بهتر به تیم تحقیق و توسعه انتقال داده شود و در این میان نقش واحد بازاریابی بسیار تعیین کننده و حیاتی خواهد بود.

 

برخی از محصولات مثلا کالاهای لوکس برای گوشه هایی از بازار طراحی شده اند اما برخی دیگر مانند شبکه های اجتماعی کاملا فراگیرند. در هنگام ایده پردازی برای نوآوری باید مقیاس تولید را نیز در نظر گرفت که چه ریسک هایی خواهد داشت آیا سازمان می تواند آن ایده را در مقیاس اقتصادی و با هزینه مناسب عرضه کند. این ایده که سازمان به تدریج به تولید با مقیاس بالا دست خواهد یافت می تواند مهلک باشد. تحلیل های استراتژیک و اقتصادی نشان می دهد برای برتری یابی در رقابت باید به صورت دفعی و با سرعت زیاد به مقیاس مورد انتظار برای تولید محصول دست یافت.

این روزها مدیران در اغلب سازمان های بزرگ نوآور دریافته اند که در این مسیر احتیاج به همکاری هایی فرای مرزهای شرکت وجود دارد و جریان های اطلاعات، دانش و استعداد باید از بیرون جغرافیای شرکت نیز به آن اضافه گردد. آنهایی که شم اقتصادی بیشتری دارند می توانند با بهره گیری از مشارکت ها، سودآوری ناشی از نوآوری را چند برابر نمایند زیرا این همکاری ها سرعت دریافت نیازهای مشتریان و تکامل محصول متناسب با آنها را چند برابر خواهد کرد و اکوسیستمی از فعالان کسب و کار را شکل می دهد که تلاش های جمعی شان هم افزایی مستحکمی را ایجاد خواهد کرد. این مشارکت ها می تواند فراتر از استفاده از دانش و مهارت ها باشد و به حیطه هایی از جمله سرمایه گذاری و فروش نیز گسترش بیابد. برای ایجاد یک اکوسیستم پیرامون محصول نیاز به نوآوری در استراتژی هست.آنها باید با تحلیل دقیق ذی اثران و حیطه های تاثیر پذیری آنها، گزینه های برنده – برنده ای را در همکاری های بین شرکت در قالب قواعدی مشخص شکل دهند. باید توجه داد که ایجاد همکاری های تجاری معمولا در ابتدای امر بسیار گسترده و در حد روابط و تعاملات روابط عمومی است اما زمانی که یک ایده مشخص به وجود می آید دامنه آن دقیق تر می شود که گزینه مورد نظر بر اساس اعتمادهای ایجاد شده قبلی فراهم می گردد.

بهترین راه برای ایجاد انگیزه و اشتیاق در نوآوری، ایجاد آن در تاد و پود فرهنگ سازمانی است یعنی عمق دادن به نوآری در سازمان از هسته تا پوسته! مدیران شرکت باید کمک کنند تا کارکنان ایده هایشان را آزادانه به اشتراک بگذارند و اطمینان بیابند که درس آموخته های سوابق موفقیت و شکست به درستی در سازمان استخراج و به اشتراک گذاری می گردد. آنها باید حتا تلاش های نوآورانه که منتج به نتیجه مناسب نشده است را هم به رسمیت بشناسند و از آنها هم حمایت کنند.